23/09
2025/09/23: Just Santiago and then to Barcelona;
Met beide Voeten op de grond kom je geen stap verder.
Verslag:
Een verslag typen vanop de grond met de kathedraal op de voorgrond is weer iets anders.
Vanochtend was het nog te koud. Ondertussen zijn fleece, jas en schoenen uit, en eigenlijk is het nog te warm.
Ik kwam hier vanochtend aan en er vlogen 2 Italiaanse dames rond mijn nek gevlogen. Ze hadden graag samen met mij op de foto gestaan. Blijkbaar heb ik ze vanaf St. Jean telkens voorbij gestapt en telkens een Buenos Diaz gezegd. Het gaf hen kracht om verder te gaan. Wist ik niet, maar graag gedaan? Of hadden ze te weinig geslapen?
Ik krijg een bericht van Julie dat ‘de bende’ nog maar 3.5 miles moeten doen voor ze in Santiago aankomen.
Dus ik reken uit rond 15h15. Maar ik ken ‘de bende’, dus reken maar 20min erbij om een Cerveca te drinken onderweg.
Ondertussen al meer dan 10mensjes kunnen helpen aan hun certif.
Ongeveer evenveel die me herkennen en een babbel komen doen.
Dorie, laat me met rust. Neje, grapsje. Vind het stiekem wel leuk. Op de achtergrond doedelzak muziek. Blijkbaar uitgevonden in Galicia. Ik zal dat maar niet zeggen tegen Julie.
Een hongertje laat van zich horen en rustig naar een resto achter de hoek. Het was een hongertje, dus geen volledige menu. Ik ga voor een portie mosselen, een portie olijfjes en een cerveca’tje. Ik weet dat als ‘de bende’ er is, het een Cerveca zal worden. Lekker, maar niet echt om over naar huis te schrijven. 😉 te laat.
Bericht van Julie dat ze op 1 mile zitten, dus even terug naar ‘het plein’ en ik wou nog even rust, ’t zal in de komende uren wel genoeg spurten worden. Dus even de camino achterstevoren gedaan. Rustig plaatse gevonden. In de schaduw, het was zelfs daar weer eigenlijk te warm.
En ja hoor, daar komt ‘de bende’ aan. Knuffels alom. Leuk ze nog eens te zien.
Verschillende reacties; Steve en Grace; ‘We were thinking that we will never see you again’. Julie; ‘I knew you would be sitting there’, maar dan in het schots. Ik laat ze even zelfs ‘het plein’ op wandelen ‘don’t spoil there moment’.
En dan kwam mijn leukste moment (sarcasme) met iedereen samen op de foto, met iedereen apart op de foto, super.
Steve ziet een file staan voor de kathedraal en zegt dat het zeker 3h zal duren voor hun certificaat. Haha, ik zeg; ‘dat is om de kathedraal te bezoeken, niet voor het papiertje’. Dus, ik pak de groep mee naar het echte kantoor en 7min later komen ze buiten met alles erop en eraan. ‘Tom, let’s get a beer’ 😉.
Julie vraagt waar ik heb geslapen, dus Hotel Universal. Haha, zij ook vanavond.
We zoeken een plaatsje uit en zetten 3 tafels samen, want we weten dat er nog veel mensjes bij ons komen te zitten.
Pinten, sangria’s, spritsen, tapas, lachen, verhalen, kortom, een leuke afsluiter.
Op zeker moment moet ik afhaken, ‘plane to take’. ‘we’re leaving on a jet-plane (JD).
Knuffels alom en de gekende, ‘we’ll be in touch’, not.
Julie zegt, ‘ik ga mee met Tom, dan weet ik waar ik moet zijn’. 10 min stappen, meer babbelen dan stappen.
Het gesprek gaat plots over naar, op welke kamer heb je geslapen??? Ik zeg 605. Julie, ‘wouldn’t it be crazy that I get the same room? Jaja, aangekomen in het hotel laat ik Julie voor en ze krijgt kamer 605. Lachen geblazen, zelfs de receptionist en anderen wisten niet waar het om ging. Julie, ‘it’s official, we slept in the same bed’.
Ik vraag voor een taxi naar het vliegveld, vaste prijs. 20min later daar, nog wat eten, want sebiet op de vlieger.
Vlieger was te laat, maar ik had genoeg tijd in Barcelona.
2025/09/22 : Just Santiago to Santiago
14670 stapjes, ja, enkel in Santi. Gemiddelde is gedaald naar 4,8km/h.
Verslag:
’s morgens lekker ontbijtje. De kamer zit vol, maar het is heel rustig. Er wordt niet veel gepraat. Ik denk dat we allemaal voldaan zijn. En dan moeten we nog eten.
Ik trek rond 8h Santi in, ik wil wat foto’s maken zonder al dat volk, en ook van de opkomende zon. Heb er eentje getrokken, die ik ga laten inkaderen.
1 tje van de 1880, mooi gemiddelde. 😉
De rest van de dag mensjes helpen die stuurloos op het plein lopen op zoek naar het kantoor waar ze hun certificaat kunnen halen. De ’grenswachter kent me al en looks hen door de makkelijkste weg. Knuffels allom.
Ik heb wat ham gekocht voor m’n taxi mensjes van bxl naar Heide. Ik denk ’nu even naar het hotel om m’n big bag verder in te pakken. Nee dus.
’hey Tom, where do I need to go for,…’ dus ik even mee,… ’I really could use a Sangria.’ OK, dus links, rechts, links. Sangria pitcher en vers geroosterde groene paprikatjes.
Ze moet een taxi hebben, maar spreken af morgen vroeg op het plein voor fotoshoot. Dus ik nog eens een poging gedaan om in te pakken.
Kom ik in de buurt van het hotel, rustig stappend, haast incognito, Hey Tom. M’n brasiliaanse camino vriendin springt in m’n armen, knuf hier, knuf daar. (En dat in het midden van een drukke winkel/restaurant straat. Blijkbaar zal ze mij ten aller tijde herinneren. Dus, ik heb een adresje waar ik kan slapen in Brasilie. De echte reden heeft ze me verteldt, maar die type ik niet neer. Ze, Dan, afkorting voor Daniella, neemt me mee naar een kerk achter 2 hoeken. Door een vriend van haar mogen we in ee. Ruimte, niet voor toeristenben krijgen een certificaat van de heilige st. Fransiscus.
Het lukt me dan uiteindelijk om naar het hotel te gaan.
Dus morgen vroeg even ontbijtje, naar ’het plein’, en in de namiddag even naar ’het plein’ om Steve, Grace en Jullie terug te ontmoeten. Druk, druk, druk.
2025/09/21 : A Rua – Santiago
’And now the end is near.’ (FS)
’I’m still standing, after all this time’ (EJ)
Km : (11,1 + 9,9) = 20
Stp : 34028 – tot: 1,257352 mio
↑ : (284m) – 292m
↓ : (309m) – 317m
Est : (6h) – 5h
Verslag :
OK, de laatste loodjes. Misschien de zwaarste?
Vermits er nu 4 routes samenkomen verwacht ik een grote drukte, maar valt wel mee, velen zijn vroeg vertrokken omdat ze terug naar huis gaan vandaag. Dus spurt inzetten, foto aan de kerk, en hoppa.
Ik dus niet. Vandaag tijdens het stappen even de leuke momenten terug boven halen, en de mindere voor altijd bannen uit m’n geheugen. Leuke wandeling, maar helaas wordt het, vooral de laatste 10km, een wandeling zonder doel. Neje, wel met een doel, maar Santiago is zo groot, dat je eerst dor de infrastructuur moet stappen, autostrades, buitenwijken, bedelaars,…. kortom even terug naar de echte wereld.
Dan, stap je de ’Compostela’ binnen.
Niet om emotioneel te worden, maar de echte binnenstad is rustig. Sommigen komen daar om rust te vinden, sommigen om snel hun laatste stempel te halen, maar allemaal in ’slow motion’. Kan ook aan mij liggen.
Een grote massa aan de meest getrokken kathedraal in de wereld, dus eerst even naar het hotel. M’n big bag is er nog niet, maar de man aan de receptie doet een tel en I 20min zal hij hier staan. Niet op wachten en terug de oude stad in. Uiteraard vele souvenir winkels en resto’s. Dus….
Na een leuke babbel met de serveerster ga ik voor m’n ’certificate’. Niet dat ik het voor mezelf nodig he, ik weet wat en waarom ik het gedaan heb. Maar ik moet bewijs hebben om in orde te zijn voor m’n land.
Even ter zijde, de serveerster heeft me fezegd dat ik van haar korting gebruik mag maken om ham te kopen.
Allez, even naar get plein, en dan naar het ’certificate’ kantoor. Een mede caminiaan, die ervoor de route portugese had gedaan, minstens 3h aanschuiven.
OK, even de aap uit de mouw gehaald, en 5min later sta ik voor de persoon die mij de nodige papier vraagt.
Hij neemt m’n ID, alles OK. Neemt m’n stempel boekje, bekijkt het en roept ’we have a St. Jean’. Iedereen van de ambtenaren rechtstaan (20) en een applause. Jaja. Ik was plots heel klein.
Certificaten worden gegeven. Gratis, maar voor alle zekerheid raadt de persoon mij aan om een rol te kopen. 2eur voor een kartonnen rol met 2 deksrls om ze in op te bergen. OK, dat kan er nog af. Ik zet me even op het grote plein om wat fito’s te maken en trek er voor anderen een 100-tal. Ik heb toch nog 1,5 dag om daar op een rustiger moment te komen.
Dus even terug naar het hotel. Yeps, big bag is aangekomen en wordt door mij deskundig leeg gemaakt op m’n bed. Alles wat ik niet meer nodig heb, of bijna leeg is, gaat in de vuilbak. Terug even naar buiten, op zoek naar eten voor vanavond. Kom ik ’collega’s tegen. Dikke knufs. Ik verrel later nog wel waarom.
Ik ga ermee stoppen, een bewogen dag, maar achteraf gezien, een leuke dag. Een morgen vroeg niet m’n stappers moeten aandoen…
Knufs
2025/09/20 : Melide – A Rua
Km : (11,3 + 6,4) = 17,7
Stp : 25152 – tot: 1,2 mio
↑ : (225m) – 234m
↓ : (282m) – 291m
Est : (5h) – 3h43
Verslag :
Ik stap buiten, voor het ontbijt, ’t al warm, maar niet te. Waarschijnlijk omdat we lager ziten dan de voorbije dagen. Vandaag maar 18km, dus voor de felle zon binnen. Ontbijtje eten en direct vertrekken. Ja lap zeg, nog geen 5min later begint het te regenen. Geen gezever, maar echte regen, zo van dat soort waarvan je nat kan worden. De mede caminianen doen hun zweettent weer aan en de lichtjes worden aangestoken, want we verlaten het dorp. Voor de rest een vrij saaie wandeling, duidelijk een verbinding tussen a en b. Dus ook weinig foto’s. Rond 10h een hongertje, dus een huisbereide member lemonade en een Galicia broodje. Man,man, lekker. Sardines, opgelegde paprika, mais, pijnboompit en en lekker sausje. Ben ik toch weer eens 6eur armer. Maar het broodje was ongerveer ’a foot long’. De regen stopt, dus ik mij klaarmaken om te vertrekken. Komen net m’n camino vriendinnetjes aan, dus even m’n tafel bijhouden voor hun. Even bijpraten en onderweg. De laatste 4km doe ik in het zonnetje, ja, te warm. De zon heeft hier maar 2 standen, aan of uit. Hotel mooi, er wordt gemeld dat ik moet oppassen voor de doorgangen, die zijn laag. OK, je kan het al raden. Nog een kap erbij.
Naast het hotel/restaurant is een camping. OK mooi. Zie foto.
Ik begin uit te laden en besef dat dit de voorlaatste keer zal zijn. Morgen nog uitladen en dinsdag alles inladen voor de laatste keer.
2025/09/19 : Palas De Rei – Arzua
Niemand verdwaalde ooit op een rechte weg. (JWG).
Km : (28,5) – 32,8
Stp : 41374 – tot: 1,2 mio
↑ : (387m) – 403m
↓ : (567m) – 572m
Est : (8h) – 5h50
Verslag :
Ontbijtje, veel fruitjes, theetje, want sebiet koffie. Om de wandelaars voor te zijn, vroeg vertrokken. Ook omdat ik weet dat het een +30km gaat worden in zeer warme temps.
Halve km stappen tot aan de Camino. En ja, het begint te regenen. De wandelaars, die er ook al massaal zijn trekken hun zweettenten aan, voorzien hun rugzakje van de nodige plastic. Ik zet m’n klak op.
De pillampen, telefoons en hoofdlampen worden aangestoken, ik doen m’n ogen open.
Zelfs als het licht wordt blijven de koplampen aan, kwestie van zeker te zijn.
Mooie landschappen, maar in het omhoog gaan zet ik ze niet op de gevoelige plaat. Rond 9h is er een bar, dus tijd vor m’n koffie. Ik kijk op m’n telefoon, oeps, al 1/3de gedaan, gemiddeld 5,6km/h. Daar gaan we iets aan moeten doen. Ik wandel verder en er komt een hond, groot, al blaffend naar mij gelopen. Weliswaar achter een draad. Mensjes rond mij beginnen de andere kant van de weg te zoeken. Ik zet me neer. Hond stopt met blaffen en vraagd voor een ochtend knuf. Die krijgt hij van mij en de mensjes nemen het over. ’nu wel hè 😉. Even verder door een klein kerkje, open, dus binnen een stempel halen. Ja, om 9h15 zit er iemand haar voeten te verzorgen in de kerk. Misschien helpt dat?
De tentjes met wax-stempels komen weer als paddestoelen uit de grond. Goed voor hun, niet voor mij.
Ik krijg een hongertje, dus, en vermits het bijna 11h30 is, ga ik voor spags carbonara. De moeder des huis is er nog niet, dus een hot-dog met veel ajuin, mayo, ketchup en mosterd. Klinkt raar op dit uur, maar wel lekker.
Verder stapjes. Ik word getroffen door een combinatie van een eikel en zwaartekracht. Maar ik had m’n klak nog op, dus geen schade. M’n verstand stond toch al op nul, dus daar ook geen schade.
Ik weet niet hoe ze het doen, maar ’inheemsen’ weten duidelijk het verschil tussen wandelaars en caminianen. De laatsten krijgen een ’buen camino’ de eersten niet echt.
Haha, niet echt relevant aan het verhaal; de secretaresse schrijft de ’minutes’ van een vergadering terwijl de rest uren verliezen. OK, ’t is te warm aan het worden.
Na meer dan 30 dagen ’onderdeweg’ merk ik dat, wij, mensjes, elkaar herkennen. Niet enjel door een babbel, maar door en gebaar, een erkenning voor wat we doen, zeker elk met hun eigen verhaal, maar dat hoeft niet altijd verbaal te zijn. Even later het geluid van een doedelzak. Leuk te horen tussen de stilte. Ik doe m’n tovertruk met 50cent en verder. Wat een verschil met de wandelaars die respect loose hun beat box laten inalienable, en zelfs meezingen….
De mtb’s hebben het ook zwaar. Ik hoor eentje, die het echt zwaar heeft om de laatste 20m omhoog te doen voor een stevige downhill. Dus ikke duwen. Lachen en veel graciassen.
Iets verder valt er een dame met haar fiets (ja, 36gr in de schaduw, is voor iedereen TE). Iedereen errond. Ikke met m’n waterfles. Koel, niet koud. In haar nek, niet het water, maar de fles. Ze komt terug bij en wordt vakkundig door enkele caminianen in de schaduw gezet. Weer veel graciassen later vertrek ik. Ik heb het eigenlijk ook te warm, dus moet ook even afkoelen. Dat doe ik door middel van een oreo ijsje. Zou ik thuis nooit eten, maar daar is het nooit +37gr in de schaduw.
De laatste 2,5km zijn bergop en geen schaduw. Verstand op nul en stappen maar. Ik weet dat ik straks een lauwe douche kan nemen en het dorp kan verkennen, op zoek naar avond eten. Een 3ster hotel, in het centrum van de stad. Leuke kamer, grote douche 😉. Dus, ’don’t worrie, be happy’ (BmcF).
Ik trek het ’stad’ in, een koor staat te zingen, maw, de sfeer zit erin. Iets verder een bar, pintje drinken met m’n defense vriend. Elkaar al veel gezien (ook een St. Jeaner). Jurgen, duits, komt er ook bij, ….
Als je iets wil eten, niet daar, niet lekker. Handig om weten. Zoals de gault mil, maar anders.
O ja, door de hitte is m’n gem gedaald tot 5.5km/h.
We zitten op de 39km ’marker’. Morgen18km, overmorgen 21km. 2 korte, en minder warme stapjes. Maar nog wel 470m omhoog en 617m omlaag.
2025/09/18 : PortoMarin – Palas De Rei
Je wordt niet gelukkig van het doel, maar van de weg ernaartoe. (TV)
Km : (24,8) – 27,3
Stp : 33852 – tot: 1,16 mio
↑ : (455m) – 472m
↓ : (334m) – 342m
Est : (6h) – 4h50
Verslag:
Om te beginnen bij gisteren avond; ik heb gedaan wat al heel lang geleden is, zeker meer dan een jaar geleden. Ik deed het altijd zelf, maar dacht, waarom het eens niet door iemand anders laten doen. Het was echt nodig…. Ja, ik ben naar de kapper gegaan.
Goei hotel, stil, wel vreemd gedroomd, maar zoals met fele dromen, ik zou niet meer weten waarover. Gisteren ook nog even contact gehad met m’n schotse camino vriendin om haar re waarschuwen over de Camino na Sarria. Een verwittigd man is er 2 waard. In dit geval vrouw.
Dus vandaag na een lekker ontbijt op pad. Ik wist dat ik eerst de winkelwandelstraat door moest om op de Camino te komen. ’no problemo’, dus de gevreesde klim begroet pe te vroeg, en wat nog erger is, de eerste bar is op 7,4km. 😉. Veel wandelaars voorbij gestoken. Sommigen omdat ze blaren hebben, sommigen verbrande rug. Das pas lachen. Ja, ik noem ze wandelaars, ze zijn de naam caminianen, zelfs caminioten niet waardig. Ik kom een van m’n eerste camvriendin tegen (brand). Ze heeft een mindere dag, maar het is blijkbaar een bijterke.
OK, voor ik het vergeet, gisteren aan het hotel h1d ik nog een diagnose gemaakt van een zwelling bij een hotel genoot. Ik was er vast van overtuigd dat het een bije steek of zoiets was, niets te maken met spieren of zo. Ze was dan toch maar naar een dokter geweest. Diagnose, ’bug bite’. ’who us the doctor now 😉’.
Mistig, maar het zonnetje komt al snel op m’n bolletje. Mooie wandeling, maar wat te druk. Na 3km staat de eerste ’local’ wax stempels te zetten. Allen daarheen. Moest ik zat gedaan hebben met al mijn stempels, dan had ik een aanhangwagen nodig om het te kunnen dragen. Tweede bar is er eentje van moeten, ik had nog geen koffie gehad. Stiekem ook om even de beentjes te strekken. Ik wist dat er en stuk naar beneden aankwam, en met klimspieren kan je niet direct naar beneden.
Dalen klimmen in, boven en onder de wolken, iedere minuut een ander zicht. Eigenlijk, stiekem, prachtig, vandaar de spreuk bovenaan.
Kleine dorpjes door, die ondanks de Camino, gewoon hun ding doen.
Weer eens wordt er een onderscheidt gemaakt met ’de echten’ en de wandelaars. OK, ik zet me in het vakje van een midden ’peligrino’. (Niet het spuitwater). Midden klasse omdat ik in St Jean ben gestart, maar ’s nachts niet in een slaapzaal met 40 anderen ’slaap’.
Ik stap ’rustig’ door en maak hier en daar eens tijd om te genieten. Haha, wat leuk is, m’n camera boven halen en richten op ergens, niets te zien, maar velenvstoppen om een foto te nemen om thuis te bekijken van wat ik ingn een foto aan het trekken was. Volgende bar m’n zumo en verder. Er komt een splitsing. 95% van de wandelaars kruipt verder in hun telefoon terwijl ik een foto neem van de enorm grote gele pijl op de weg. Ik kom regelmatig de man tegen die ik al ken sinds den beginnen. Ik had hem voorgesteld dat ik fan hem een foto zou maken voor een kerk. Dag ontgaat me. Maar sindsdien, hij spreekt enkel spaans, is het ’Tom, Belgica, foto, Buen camino’, jaja, steeds met een glimlach achteraf.
De temperatuur loopt op, 34gr know de schaduw, nog 9km te gaan. Hier en daar wel een bom die wil helpen, maar met 600man daar staan, niet plezant, vooral de zweetgeur.
Dus devolgende bar order parasol, voor de eerste keer een ’cerveca con lemon’ gedronken. (Buiten de corona met limoen thuis). Awel, met deze temperaturen best lekker. I’ denk zelfs dat er geen alcohol in zit, dus nog toppieer. We zitten in een groepje, spanjaarden, usaers en ikke. De spanjaarden zitten hun blaren te verzorgen, want ze waren al 2 dagen aan het wandelen. De vraag van hen aan de usaers, ’waar zijn jullie gestart?’ ha, wij in Leon. Amazing, van Leon helemaal naar hier. Chapeau. Jaja, de conversatie stopped toen ik zei, ’ikke, St Jean’.
Wijlen terug onderdeweg, eigenlijk te warm, nu al 36gr in de schaduw, maar de km’s tikken weg. Op 2km voor het hotel, lunch-time. Een galisise soep. Ee brengenbeen diep bord en een terine, zeker goed voor 3 borden. OK, dat wordt vanovond minder eten.
Een hond komt naast me liggen, percies of ik ben z’n baasje, of is het de schaduw? Verscillende mensen komen me vragen of ze mijn hond mogen strelen??? Deed me denken aan insp clouseau.
Hotel ol 100m van de Camino, dus handing voor morgen. Even de stad/dorp verkennen en boodschapjes doen voor morgen, weer warme dag, dus aquarius en pistachio nootjes.
Het begint door te dringen dat het morgen vrijdag is en dat Santiago op 68km van hier ligt. Laat ons komma’s zijn voor wat ze zijn. 3 dagen van 23km en we zijn er.
Ik heb in dit verslag dikwijls ’ik’ gebruikt, en ook dikwijls ’wij’. Er zitten, zaten ook veel type fouten in. Die haal ik er volgende week wel uit. De ik en wij laat ik lekker staan.
Ik ben iig blij dat ik een extra dag heb in Santiago. Even loekoppelen
Als ik nu niet afsluit, weet ik de volgende eagen niet meer wat schrijven.
BTW, post 43 werkt nog steeds. 😉
2025/09/17 : Sarria- PortoMarin
10000 people, maybe more. (S&G).
Km : (23) – 27,2
Stp : 33729 – tot: 1,12 mio
↑ : (355m) – 362m
↓ : (423m) – 432m
Est : (6h) – 4h50
Verslag :
Vanochtend ontbijtje, buffet, normaal, maar met een hoop nieuwelingen is het vechten. Ik start te stappen om 7h30, had een route gisteren avond al afgestapt, maar blijkbaar ziet die er anders uit in de zon dan in het donker. Trouwens gisteren en supermarkt binnengegaan ( zijn open tot 21h30). Zo groot als de Carrefour in schoten, maar de helft van de schabben. Ze moeten rekening houden met de 3 winkelwagens naast elkaar van de roepende spanjaarden.
Terug naar vandaag. Ik kom p de Camino, was ongeveer 1,5km van het hotel. En ik wist dat het de Camino was door de tientallen mensjes die op hun telefoon de weg aan het zoeken waren. Die gele pijl op de grond hadden ze niet gezien .
Even verder een beek over, stenen voorzien om de voetjes niet nat te maken. Klagen dat de stenen te ver uit elkaar lagen. Nog 30 mensjes te gaan. Ik denk voert en ga gewoon door de beek. Geen tijd hiervoor.
Tientallen mensjes Op mooie, vers gekochte, nooit gedragen sportschoenen, dat wordt lachen straks ;-).
Je kan makkelijk de mensjes van de caminianen onderscheiden door de kleur van de schoen. Indien ’dusty’ caminiaan, niet, mensjes. Duidelijk ook te onderscheiden met het hoeveelheid afval langs de weg. Een ola of buen camino is enkel weggelegd voor de ’dusty’ ones.
Rond 10h keren de eerste al terug, te vermoeiend, ze zullen de taxi wel pakken. Want aankomen is belangrijker dan zeer voeten.
Er wordt gevochten om toch maar een stempel te zetten in hun maagdelijk boekje. Ik vond deze morgend de Camino niet meer leuk, maar het is wel lachen geblazen.
11h10 kom ik aan de ’marker’ 100,000km tot Santiago, even een stil moment. Dan iedereen maar vragen of ik met hun iPhone een foto wil trekken van hun aan de marker. Ja, die met hun 2 stempels in hun boekje. (OK, even stoefen, ik heb er nu al 112)
Ik kom kort daarna aan een bar, taberna. Calameres met sla. OK, 12h, ’t is de moment.
De eigenaar is nu even garcon, want vrouwtje draagt hun baby in een draagzak op haar buik. De mensjes laten alles maar op tafel staan. Weer een verschil met caminianen, die brengen het mooi naar binnen, ok, niet allemaal. Ik denk, ’ik heb toch niets beter te doen en begin mee te helpen om alles netjes naar de keuken te brengen. Iedereen kijkt raar, zelfs de eigenaar. Ik bestel calameres met cerveca en vraag de rekening. De eigenaar lacht en zegt; ’die heb je daarnet al betaald door zo te helpen’ z’n vrouw met kind komt mij ook even bedanken. Weer een meevaller na een ’denkmoment’. Het uitzicht is trouwens prachtig, dus iets langer blijven zitten. Enkele mensjes komen voorbij met blood bovenlijf, spijtig enkel de mannen, mar duidelijk niet voorzien van enkele zalf. Dat wordt lachen morgenvroeg.
Het was trouwens ook door de goede muziek.
Ik terug op stap en enkele km’s verder staat er iemand op een doedelzak te spelen, raar, maar mooi, dus weer wat tijd verscheten, neje, het was tof.
Nu ben i’ echt aan het overdrijven, de massa begint af te nemen en na 1.5km een bar, alternatief, met zachte Mexicans muziek maak verse smoothies van banaan, mango en appelsiensap.
Daar gaat m’n tijdsschema. Het is nu 32gr in de schaduw, maar het hotel is in zicht. Ook mooi. Foto’s.
Ik help een caminiaantje met een opgezwollen voet. Ze dacht dat het gedaan was met de Camino. Ik zeg, ben je ergens in de buurt geweest van wespen…
Het stopt maar niet…
Slaap zacht, ik ga dat ook doen.
’t Is weer van dat, dorie. Deze keer geen klein konijntje, maar ’ein kleines krokodil’.
Km : (21,5) – 25,1
Stp : 32168 – tot: 1,09 mio
↑ : (372m) – 370m
↓ : (617m) – 623m
Est : (6h) – 4h30
Verslag :
Vanochtend vroeg uit de veren. Ik wil rond de middag in Sarria zijn. Het schijnt een mooie stad te zijn.
Tijdens het ontbijt nog wat usa’rs geholpen. Ze vonden het vreselijk dat ze zelf koffie moesten maken. Ze konden het niet doen met hun telefoon, dus moeilijk. Padje in het masschien en ’go’. Ze waren al helemaal in de war bij ’padje’ ergens insteken.
Soit, vroeg op stap. 2 mogelijke wegen vandaag. Eentje via mooie weggetjes, de andere via een mooi klooster. Pablo had gisteren tegen mij gezegd dat het klooster momenteel niet open is voor het publiek, ver van de weg staat en ee weg naar daar niet echt mooi is. Komt er nog bij dat het een omweg is van 6km. Dus optie A.
Ik begin met even op een bank net buiten het dorp te gaan zitten om m’n ogen te laten wennen aan het donker. In het dorp was te veel licht.
Haha, ik had gisteren al gezegd dat het hotel ook een alburgue was. Veel jongeren op 1 kamer :-). Vanochten toen ik voor m’n ontbijtje ging, kwamen er een paar uit de douche met een handdoek rond. De vreugde ging plots om in schrik. Ze hadden hun kleren gisteren gewassen dn buiten ten droge gehangen. Oeps, op deze hoogte is het nu 5gr. Lachen.
Ik zie in de verte een deel caminianen aankomen met hun telefoon in de hand, gebruikend als zaklamp, dus ik weg. Mooie wandeling en na een uurtje kam het zonnetje me wakker maken. Gisteren rond deze tijd zaten we in de wolken, vandaag dus niet. Pad steil omhoog en plots zien we waar de wolken zijn. Ze hadden zich verstopt in het dal. Foto’s zeggen genoeg. Een zumo later en weer op stap. Kleine padjes door afwisselende omgeving en rare dorpjes. Er was er eentje bij waar de Boer, na het ophalen van koemest vergeten was de kraan dicht te draaien. Mmm, lekker, maar m’n neus was niet meer verstopt.
Na het volgende dorpje een binnenpleintje met allerlei teksten op leie stenen. Eten en drinken wat je maar wou. Geen prijzen, maar een bijdrage altijd welkom. Zo alternatief als mogelijk, maar plezant om even te taan zitten en genieten van de stilte. Maar, dat mocht niet in de weg staan van op tijd in Sarria te zijn. Ik steek nog vroege vogels voorbij, die mij percies kennen. En ik moet maar weten van waar of wanneer. Dus percies doen moet dan maar even. Ik heb er honderen al meereere keren tegengekomen, dus….
Ik heb nog een stempel nodig vandaag, dus in het volgende dorpje staat er een winkeltje met opschrift ’hier alles te krijgen, ook een stempel. Niemand thuis, enkel automaten, een stempel, een pot mayo, een pot ketchup, en los het zelf maar op.
De doorgang naar buiten is lager dan verwacht, dus, ja, een stuk uit m’n schedel. Niet de eerste keer en waarschijnlijk ook niet de laatste.
Wandelen op de rest van het pad krijgt iets machisch. De mist trekt letterlijk op, via het pad, net als een omgekeerde waterval. We komen iets voor 12h Sarria binnen, dat nu in de volle zon licht. Sarria is geen groot dorp, maar wel lang. En, ja, het hotel aan de andere kant. Wel goed voor morgen. Dan bBen ik er al. Leuk hotel, het dorp is eigenlijk een tourist trap. Enkele tabernas, propvol en de calamares en octopus uitverkocht. Het hotel heeft ook een resto, misschien daar even kijken voor vanavond.
Morgen doe ik 2 etappes. Eentje van 10km en eentje van 13km. ’s middags een lunches, dus rond 15h in hotel.
Een weetje, morgen Kkom ik voorbij de ’marker’ 100,000m te gaan naar Santiago. Op de ’markers’ staannu ook de meters vermeldt. Die zijn gemeten tot op het plein in Santiago.
Dus met iedere dag rond 23km ben ik daar Zondag rond 14h30.
Doeg
2025/09/15 : O Bebreiro – Triacastela
Walking on my own.
Km : (21) – 24,2
Stp : 31257 – tot: 1,06 mio
↑ : (184m) – 223m
↓ : (820m) – 867m
Est : (6h30) – 4h15
Verslag :
Vanochtend, buiten nog donker, een ontbijtje met een donut, doorsnede 30cm en 2kg suiker, een kop thee en appelsiensap. Vertrokken voor een rustige dag met meer naar beneden dan naar boven. ’s Ochtends nog berekoud, maar als het eerste stuk naar boven is +15%. Zo op het punt van, doen we het met platte voeten, of met de tip alleen? Blijkt dat afwisselen ook kon. Mooie landschappen. Vermits kort in km’s niet te snel (of was het omdat het eerste stuk omhoog was?). Gemideld kom ik toch aan 5.3. Het eerste omlaag stuk was top. Voor somigen een hel. Maar dan komt er weer een stuk +15% omhoog. Zweten van hier tot ginder. Boven aan gekomen weet ik dat het vanaf nu naar beneden zal zijn, met hier en daar een korte klim. Iedereen stopt op de wel strategisch gelegen bar. Dus ik kan m’n camino compagnons niet alleen achterlaten en de eerste koffie van de dag wordt gebruikt om een chocokoek door te spoelen. Er is een enorm grote hond die door iedereen geknuffeld wordt. Hij vindt het even leuk, maar teveel is teveel. Hij gaat dan maar in het midden van het parkerrterein rusten, wachtend op de volgende lading caminianen. (Eerder caminioten).
Hop, weer onder de weg, ik stap weer eens alleen, dus tempo ligt hoger. Ik wil hierbij zeker niet zeggen dat ik het gezeldschap niet kan apprecieren, verre van, maar af en toe zo eens alleen stappen is ook top.
Het gaat dus goed vooruit, beetje in de dikke mist wandelen. Velen trekken een plastieke poncho aan om nog natter te worden in de poncho, aan de buitenkant blijft alles droog.
Ik merk ook dat vele Japanese die de Camino doen zich helemaal inpakken. Handschoenen, gezichtsbescherming, zonnebril om zeker niet blootgesteld te worden aan de zon. Na korte navraag blikt dat een bruine huid aanschouwd wordt als onrein, dus als ze terug in Japan aankomen mag er niets te zuen zijn van het zonnetje. Ik trees dat het te laat voor mij is. 😉
Ja, nog 3km te gaan en nog maar net 12h, ’what to do?’. De oplossing komt er om de hoek. (’t is gezegd, ik ga om de hoek, de hoek kwam niet naar mij.) Een bar die zelf gemaakte gazpacho op de menu kaart heeft staan. Dat en een cerveca lijkt me een goede lunch. De eigenares wist me te zeggen dat het wel een koude soep is, kijkt naar het boekje waar ik m’n 70ste stempel in zet. ’je bent gestart in St Jean?’ ok, dan weet je dat ze koud is. Ik begin het buiten op te eten, dan begint het te regenen.
De eigenares komt naar buiten en neemt m’n eten af, brengt het naar binnen. ’regen is niet goed’. Ik haal m’n eeuwen oude mop boven ’rain is only liquid sunshine’ ze moest lachen en vertaald het netjes aan haar echtgenote. Die begon het meteen op te schrijven. Dus binnen verder gegeten. In het binnen komen had ik gezien dat ze ook huis gemaakte cheesecake hadden. Ik vraag haar hoe lang het nog stappen was naar m’n hotel. Ze zegt een half uurtje, dus die cheesecake kon er nog wel bij. Keuze uit bleuberry en vijgen. Met de laatste dagen al feel vijgen gegetenbte hebben, dus eerdte keuze. Ondertussen was de regen gaan liggen. Met de vermelding dat ales superlekker was zet ik de laatste stapjes van de dag verder.
Aankomen in het hotel, uitbundige verwelkoming van Pablo. ’Je bent vandaag de enige Tom bij ons’, OK?
Je kamer is in het nieuwe gedeelte. Hij toont me de kamer, we paseren het was kot, ’als je wil wassen en drogen, kan hier, morgen vroeg ontbijt tussen 6 en 10. Op de kamer zet hij m’n big bag neer. Hij had ook gevraagd of hij ook m’n rugzak moest dragen. Ik een beetje ongemakkelijk, ’haha, is versmolten aan je rug’.
Hij toont me hoe ik de de Vluxe kan open doen en laat zien met welke stok ik hem terug dicht kan doen. Ik had hem zelf al dicht gedaan, geen stok nodig. Hij zegt, american music is on tv, post 43. OK, nu is het nog rustig, want dit is ook een aubergue, dus sebiet vollen bak. Ik zoek wat te wassen kleedjes uit en ga naar beneden. Pablo staat klaar om alles uit te leggen. Kost 4euro voor wassen en drogen, incl zeep en verzachter. 38min wassen, 50min drogen. Wel 2 verschillende machines. Geen problem. Ik zeg dat ik even een pintje ga drinken en in 38min wel terug zal zijn om van was naar droog te verplaatsen. Ik bestel 40m verder een cerveca en een portie olijfjes. Ja, ik had heel de straat kunnen voorzien van olijfjes.
Ik kom terug in het hotel. Pablo komt naar mij. ’no worries, ik hem alles al in droogkast gedaan.
Maw, enkel opvouwen en al m’n kleedjes zijn gewassen.
Ik heb trouwens vandaag Inge nog eens tegen gekomen. Korte babbel. Ze zat in een bar en ze brachten net haar eten.
Morgen naar Sarria.
Juist voor het binenkomen van het dorp een officiele ’marker’ gezien van ’nog 139km’. Pfff.
I am no longer an artist, I have become a work of art. (FgtH). Niet echt, maar ze speelden dat juist af op kanaal 43. 😉
Toch weer een echte TOP dag, genieten in hoofdletters.
2025/09/14 : Villafranca Del Bierzo – O Bebreiro
O, what a day., late september, back in 2025. (Of zoiets)
Km : (29) – 34,4
Stp : 42712 – tot: 1.025.837 😉
↑ : (875m) – 917m
↓ : (82m) – 94m
Est : (7h30) – 6h03
Verslag :
Gisteren avond naar de straatfeesten gaan kijken. Gezellig, vanuit de hele streek kwamen er zanggroepen hun best doen. Ik denk dat het een soort wedstrijd was, om ter slechste zingen. Ik kon alvast niet beslissen, ze waren allemaal slecht. Hamburger met frietjes gegeten. Zal ik blij zijn terug thuis, lekkere frietjes te eten, of ik moet ze hier leren hoe het moet.
Goed geslapen en lekker ontbijt met verse vijgen. Als dat maar goed komt. Verder vroeg Loli wat ik zou willen voor ontbijt, dat, dat, dat, ik heb ze gestopt bij toast met verse tomaat. Ze ging even weg naar de tuin, kwam terug met een vers geplukte tomaat op het moment dat het brood uit de toaster vloog. Voorzien van olijfolie en de toast gebruikt als rasp voor de tomaat. Dat ga ik thuis ook eens doen. Verder nog wat zitten praten over binnen 3 dagen, Sarria. Het blijkt dus echt en ramp te zijn. Met duizenden komen ze, vooral fransen, met het vliegtuig om toch maar te kunnen zeggen dat ze als echte pilgrims naar Santiago gestapt zijn. Grapjassen.
Op weg, 7min later op de Camino. Ongeveer 3/4 is plat, met een lichte helling naar boven. Achteraf echt steil en een zeer warme dag. De eerste bar is er te snel, dus hope naar devolgende. We worden vertraagd door een 400-tal schapen, die blijkbaar voorrang hadden. Danku schaapjes, zo leek het niet dat ik moe was…
Dus de eerste bar na de schaapjes, een nodige stop en een tas koffie. De zon is al zijn straaltjes aan het laten voelen, maar de Camino ligt in de schaduw, dus ok.
Ondeweg de nidife mede-caminianen tegen gekomen, maar steeds aankomend of vertrekkend aan een bar. Dus eigenlijk de 2de dag dat ik alleen wandel. Een leuke afwisseling.
Op 2/3de, net voor de helse klim kom ik aan in een dorpje en zie een bord waar ze vers geperst appelsiensap aankondigen. OK, voor de klim nog wat vits, waarom niet.
Totaal alternatief, maar echt tof. Een binnenkoer, een gat in de muur waardoor je naar een tuin kan met een rivier die er los doorloopt. OK, op zoek naar de naranja. Ik vraag het aan de man, waarvan ik dacht dat hij het wist. En ja, hij wist me te zeggen waar decappelsienen waren, waar de fruitpers was en de afwasbak!!!
Op de vraag hoeveel ik moest, tja, wat most een appelsien? Je ziet maar. TOP, ik voele mij er echt thuis. Dus in de tuin aan de stroom (TAS) kennis gemaakt met Inge, die er een koffietje aan het drinken was. Ja, het gesprek liep uit, maar liever dat dan klimmen. Nee, het was een leuk gesprek in een meer dan prachtig kader. Half uurtje later begin ik aan de klim. Plots is er teen schaduw meer en temp stijgt tot +40gr. Ik steek iemand uit vs voorbij die constant zegt ’this is hell’ ik verbeter haar met’no he’ll, just pure fun’.
Tijdje samen afgezien en ze bereikt haar albergue. Ik blijf daar een cerveca drinken en hop naar de top. 40min stappen in die temp aan hoge snelheid (5,4km/h) is afzien.
Dus het volgende uithangbord van een bar zegt, koud bier, maar ook ijsjes, dat laatste dus. Een oreo-ijsje. Walen, moeder en zoon komen er ook aan. Moeder duidelijk over haar krachten. Dus na allen een ijsje te hebben gegeten stel ik voor om het laatste stuk samen te doen, moest er iets gebeuren, dan kan ik altijd helpen. M’n aanbod wordt met dank aangenomen, en wijlen al pratend, niet fluitend het laatste stukje op. Aangekomen in het dorp nemen we afscheid, met een knuf van meme. Nu komt het, ze vonden dat ik vloeiend frans sprak. Blijkbaar zat er in hun ijsje is dat er dat van mij niet zat, of lag het aan de ijle lucht?
Allee hotel opgebouwd met stenen van vroeger, dubbel bed voor mij alleen 😞.
Eten zoeken en slaapjes doe. Morgen warmer, maar naar beneden.
Ik zit op de top van de berg, dat wordt weer slaapjes doen met de venster open.
Doei
2025/09/13 : Ponferrada – Villafranca Del Bierzo
O solo mio, ik was m’n ….
Km : (21) – 26,7
Stp : 35860 tot: 0,98 mio
↑ : (202m) – 223m
↓ : (210m) – 221m
Est : (5h30) – 4h50
Verslag :
Dagelijkse ochtendroutine even aangepast. De ’big-bag’ wordt niet meer netjes ingeladen.
Gewoon open zetten en alles er, vanop een afstand, er in werpen. Daar had ik vroeger aan moeten denken. Een door erop te gaan zitten is het volume zelfs minder, gewicht niet.
De Camino was makkelijk te vinden, links, 3m stappen, tada. Door de oude stad, door een groot park en 2 rotondes verder het grote sop in. M’n eerste stop is op 8km. Warme chocomelk en een stuk tortilla, misschien een vreemde combinatie. Zo zij het. Het landschap is weer zeer afwisselend. Ik kom een belg tegen uit tremelo, hij komt hier helpen voor de druivenpluk. I de volgende dagen wordt door de eigenaars de druiven getest op zuur, suiker, smaak, … Eens ze de goedkeuring geven voor een bepaald veld, moet dit zo snel mogelijk leeg gemaakt worden. Het komt er dan blijkbaar op aan om dat binnen een dag te doen. In italië noemen ze zoiets een fiat geven, in spanje misschien een seat?
Hij wist me te zeggen dat nu nog van de rust moest genieten. Overmorgen komt de noord route samen met de route Frances (de mijne). Dat valt nog mee, maar vanaf Sarria is het compleet niet meer te doen. Dan komt de chichi erbij die als ware pilgrims naar Santiago stappen. Hij wist me ook te zeggen dat je van st. Jean komt het gewoon is dat je je rugzak buiten op een stoel gooit, binnen rustig naar het toilet gaat , iets bestelt om de drinken en evt een praatje doet. Eens buiten staat uw rugzak nog op dezelfde mm.
Vanaf Sarria, is hij leeg, of gewoon weg. Eentje om te onthouden.
Ik start het laatste stuk van vandaag, nog 5km. Een lokale Boer, denk ik, stop me en vraagt of ik verse vijgen en prime wil. Tuurlijk, vers fruit, altijd lekker. Ik zeg, graag 3 van elk. Hij kruipt op ladder 1, kijkt even rond, plukt 5 vijgen, ladder af, geeft mij er 1 om re proven, goedgekeurd. Met ladder 2 gebeurt hetzelfde, maar dan 11 stuks. Hoeveel moet ik ervoor? 50cent. Dus ik denk dat de echte eigenaar hier niets van weet, pech.
Ik weet op pad, het dorp in zicht, wil niet veel zeggen, maar 15min later sta ik op plaza real.
Druk, veel lawaai, dus dat beloofd. Het blikkt vandaag een special dag. Ik vraag het even aan ern lokale en krijg heel de geschiedenis van de dag en de festi’s en waar in 1 minuut verteld, dus zoeken we op ’t internet.
Een beetje verderdoor zie ik de reusekes, dus er zal wel iers waar geweest zijn van zijn verhaal 😉
Nog even een bergje op naar het hotel, mooi, heel kleine kamer, maar een terras dat groter is, dus, perfect.
Ik vraag de eigenares, Loli (van Lolita) waar ik het dichtsbijzijnd een cerveca kan drinken. Jaja, na bergop met +35gr is een biertje het beste. ’Je kamer is op -1, nr 4’ huis staat tegen een bergwand, dus gelijkvloer us straatniveau, de rest is -, maar allemaal met zicht op de bergen en een deel van het dorp.
Ik had nog maar net m’n rugzak afgedaan en daar stond Loli met een ijskoude cerveca. Voor uit te pakken zet ik me op mijn terras met m’n cerveca, m’n olijfjes, m’n ’corazons de alcackofa’ rn pistacho nootjes. Niet te lang, want Loli had aangeraden om zo snel mogelujk en wasje te doen, dan kon het buiten nog drogen. Slim.
Sebiet het dorp in op zoek naar een mini mercado want alles is op. Vanavond denk ik dat het een hamburger met frietjes zal zijn, ik heb er goesting in.
Vanavond slaapjes doen met raam open, sterretjes tellen.
Morgen ga ik Los over het miljoen stapjes, welismaar met +600m omhoog, +90m omlaag over 26km.
Maar die kluif.zullen we ook weer eens wassen???
Have a nice 1.
2025/09/12 : Rabanal Del Camino – Ponferrada
Hope met de beentjes.
Km : (36) – 37,6
Stp : 46792 – tot: 0,95 mio
↑ : (508m) – 521m
↓ : (1136m) – 1210m
Est : 8h30 – 6h25
Verslag :
Lekker ontbijtje met alles erop en eraan. Rond 8h de piste op, 40m van het hotel. Het 2de beste tot hiertoe. Het was nog donker, maar get was rechtdoor, dude niet moeilijk. De eerste bocht die ik met fenoeg licht. De eerste km’s zijn bergop, e volgende ook. We trekken naar het hoogste punt van de Camino. De duitser en de nederlandse antwerpenaarster komen I zicht, ze waren een uurtje vroeger vertrokken. We stoppen in het eerste dorp, ze hadden nog niet ontbeten. Een andere reden was dat ze hier niet alleen hun eigen stempel hebben, maar ook die van de top. Dus 2 vliegen in een klap. Ik drink een kofie, vanochtend hee gedronken en sebiet tijd om wakker te worden voor de afdaling. +1200m. Een kwartier vertrekken we samen op weg voor de laatste 2km klim werk. Steil, maar best haalbaar. Aa komen op het hoogste punt van de Santi is weer iets anders. Iedereen is foto’s van zichzelf en anderen aan het trekken. Vragen aan anderen of ze met hun toestel een foto van hun moeten trekken…. email adressen worden gedeeld om ze dan door te sturen, kortom een heel gedoe, ik heb er ook wel een foto getrokken, maar te druk voor mij. Ik zeg even tot aan de eerste open bar, want nu komt het plezanste van de dag, +1200m naar beneden. Veters vaster, rugzak vaster en gaaaas geven.
Ik had het al meer gemerkt, maar voor 90%, als je iemand voorbij wil steken ze vriendelijk opzij gaan. Ik bedank ze steed, gevolgd door een buen camino. De andere 10% zijn fransen. In een bar zetten ze zich ook steeds bij elkaar om toch maar niet te proberen een andere taal te spreken.
Ik kom een caminiaan tegen met een muziek instrument aan z’n rugzak. Ik schatte op grote een banjo. Het bleek een ukulele te zijn. OK, ik kon het niet zien. Wat wel grappig is, zijn naam is Santi. Van de man hè.
We praten over muziek en springer de eerdte bar binnen, ik had beloofd aan m’n mede caminianen dat ik zou wachten. Ik bestel een stukje pekestoert, hij een half fransbrood met spek, eitjes en sla. Een half uurtje later komt de rest van de groep aan. Ze blijven hier blijkbaar slapen, dus ik heb de rest van de sag enkel aan m’n Eugene ritme te denken. Ik vraag Santi om voor ons een stukje te spelen op z’n instrument. Ik moest het geen 2 maal vragen. Hij speel de eerste noten en een man van hogere leeftijd, ik ben hem al dikwijls tegen gekomen maar spreekt helaas enkel Spaans. Ervoor had Santi al gezegd dat de oudere persoon een flamenco zanger was. Hij pikt in op de geluiden can het mini-gitaartje. Onvoorstelbaar, heel de Camino viel still, puur door e qamenwerking van 2 artistic, die elkaar enkel waren tegengekomen waren op e Camino.
Het was echt genieten, maar dan met hoofdletters. Een van de leuke dingen van de Camino, ’like a box of chocolats’
Ik schrijf dit verslag vanop een terras in het laatste dorp voor Ponferrada. Aan een rivier met olijfjes en wat tapas. Niet in de rivier hè. Ik had ook meteen verder gestapt kunnen hebben, maar het is hier goed en nog maar 15h.
Ik ben blij voor verschillende redenen. Ik ben door deze dag geraakt + 520m klimmen en + 1200m dalen, het hoogste punt van de Camino overwonnen en m’n valling loopt op z’n laatste poten.
De weg naar het hotel is eerder saai. Er is ook geen schaduw en met het zonnetje een lekkere 33gr.. Maar het hotel is goed en zoals gebruikelijk een wandeling door het dorp. De cerveca wordt vervangen door een smoothie. Iets sunrise, maar dan zonder de tequila. Dan gets zoeken om te eten en bedje in.
Het was een heel zware dag, maar ook een enorm toffe dag. Ik heb er echt enorm van genoten. Echt.
Zie uiteraard de foto’s.
Tot de volgende, morgen een korte, maar enkel naar boven 😞.
2025/09/11 : Astorga – Rabanal Del Camino
I would walk 500 miles and I would walk 500 more. (MN).
Haha, grappig, 500 miles is 800km is de Camino
:Km : (21) – 26,8
: (21) – 26,8
:Stp : 32856 – tot: 0,9 mio
↑ : (310m) – 324m
↓: (31m) – 36m
Est : (6h30) – 7h30
Verslag :
Iedereen weet waar ze waren op deze dag 24 jaar geleden.
’s morgens een rustig ontbijt, het zijn er tenslotte maar 20km vandaag. Ik had gisteren al een stukje van de Camino gedaan om zoek naar een resto, een paar plaatsen gezien om een foto te trekken met opkomende zon, dusop pad.
Al vroeg ’den duitser’ terug tegen het lijf gelopen. Samen op stap en al snel komt de nederlandse ons vervoegen. Net als gisteren, en eigenlijk al heel de Camino is de viertaal engels. Dat is een aanpassing voor iedereen. Vooral voor de amerikanen. 😉. Zelfs mete de nederlandsantwerpse is het engels. Uit respect voor de anderen. De amerikaanse ging later vertrekken, zien we misschien later nog wel.
In mijn tempo zouden we in het dorp can onze slaapplaatsen rond 12h aankomen, dus de rem erop.
Iets trager stappen en else bar aan doen. Gewoon een koffie, zumootje en de laatste cerveca. Dat maakt dat de wandeling van 4h er eentje is geworden van 8h. Maar we hebben gied gelachen.
Onderweg 2 vriendinnen tegen gekomen, eentje was diegene die ik heb geholpen met haar zonnebrand, de andere waarvoor we hebben gezongen voor haar verjaardag.
In het dorpje waar onze hotel, hostel en albuerge liggen split en we weer eens op. We gaan morgen naar hetzelfde doelwit. +500m naar boven om vervolgens +1200m naar beneden te gaan over een afstand van 36km. Dus ik heb m’n teennagels een extra beurt gegeven.
Ik slaap in hotel indie. Super knap. Weer zie foto’s. Inschrijven in de bar aan de andere kant van het dorp. Gebeurt tijdens de Camino wel vaker. Ik zie dat ze daar gazpacho en een spaget met champignons, dus naar daar voor avond eten. Naast de bar is een winkeltje met daarnaast allerlei steentjes met tekst op. Vermelding etbij dat else tekst kan. Breng je eigen steen en wij doenbde rest rerwijl u wacht. Prijs, een donatie.
(Zie foto, voor de rest, ’no comment’)
Ben weer bijgewerkt. Vanaf nu terug iedere dag.
2025/09/10 : Villar De Mazarife – Astorga
Km : (30) – 36,9
Stp : 45314 – tot: 0,86 mio
↑ : (158m) – 154m
↓ : (159m) – 162m
Est : (7h30) – 6h30
Verslag :
Opstaan ontbijtje, nog niet teveel, niets overbelasten. Indian nodig kan ik straks nog wel ergens iets eten.
Vrij vroeg onder de weg. Het is nog vroeg, donker, maar ik heb de indruk dat ’Tommeke’ is back. Dat kon bijna niet anders. Een tijdje alleen op de gaan en steek iemand voorbij die gisteren ook aan de pilgrims tafel zat. ’je was gisteren wel echt moe hè, nuet moeilijk, met zo’n verkoudheid’. Zij had geslapen in de grote zaal en was om 5h30 vertrokken.
20min later kom ik een groepje tegen, dus weer de uitvlucht gebruiken om even wat te vertragen.
Duitser, een Nederlands die al jaren Antwerpen woont en een uit USA. Ik denk, vandaag 26km, dus tempo verlagen en mikken op 4h in hotel. Zoals altijd om de Camino, leuke veehalen, vooral als het de eerste keer is dat je elkaar tegen komt. Na een tijdje draait de sfeer iets om, omdat iedereen wat losses met elkaar omgaat en dus ook dieper gaat in het loslqten van verhalen. Het USA vrouwtje heeft haar man verlore, de duitser z’n echtgenote 2 jaar geleden, ik!!!. En wat grappig was, de nederlandse, antwerpse, haar ik zeg, grappig, maar op dat moment schakel je makkelijker rerug naar grappige anekdotes.
Even later gaan ze allen wat drinken, ik had het ervoor al gedaan, dus doorstappen. Dat is wat ik zo leuk vind aan de Camino. Iedereen z’n eigen tempo. No worries.
Ik kom Antonio terug tegen. ’hey, Tom, thx again for what you did for me yesterday, I will reach Santiago, and I will buy you a drink.’
Hij had vandaag al 15km gestapt en ging daar overnachten om z’n voet niet te hard te belasten. Slim.
Ik kom het groepje terug tegen en wandel met hen verder. We maken samen nog 2 stops, kwestie niet te vroeg in het hotel te zijn. Een km of 2 voor Astoria nemen we afscheid, de ene slaap links van de stad, de andere recht, de duitser noord en ik centrum.
Hotel, netjes, goei douche. Zoals normaal trek ik het stad in, mooi (foto’s). Eigenlijk nog niet 100% en de meeste resto’s werken met menu’s, te veel voor mij. Dus hoop ik een broodje met kaas, sla en spaanse worst. In het hotel opgegeten. Terug verder werken aan het verslag van gisteren en dan dat van vandaag.
Net hetzelfde als gisteren, 2 zinnen en de rolluiken vallen dicht om na 9h30 te hebben geslapen terug open te gaan. Maar, m’n keel is OK, spiertjes OK, enkel een beetje hoofdpijn. Misschien van al dat slapen. Een staffed koffie later zal dat wel OK zijn.
Ik zou zeggen ;’slaap ze’ maar dat doe ik al genoeg.
Knufs.
2025/09/09 : Leon – Villar De Mazarife
Km : (20) – 38,4
Stp : 48541 tot: 0,82 mio
↑ : 158
↓ : 123
Est : 6h – 8h
Verslag :
Eerst gisteren avond, gegeten aan de kadedraal. Baby calemares, met pootjes en al, in een sausje typisch voor deze streek, lekker. Achteraf een cheesecake met pit.
Zoals ik gister al had gemeld, beetje last van keelpijn en hoofdpijn. Vannacht bijna niet geslapen wegens teveel pijn. De enige dafalgan die ik bijhad brengt release geen soelaas. Maar als een echte caminiaan, gewoon doorgaan. Voor alle zekerheid 2 zakdoeken meegenomen. Desondanks dat, eigenlijk 2 te weinig. Soit, ik ging waar m’n neus liep. (Haha, ik ben zo blij dat m’n neus vanvoor staat en niet opzij, HvV).
Km na km hoped dat deze dag snel voorbij zou zijn. Af en toe ergens stoppen, om bij te komen en de servietten te gebruiken om te proberen m’n neus droog te maken, maar na een minutes terug waterval.
Verder ga ik het kort houden. I’ ben dit aan het typen op 11/09, dus details vallen soms weg. Is het wegens , verkoude, old age of de overvloed van info vanuit heel de wereld. Vermits het grootste deel van m’n mede-caminianen een rustdag Haden voorzien in Leon heb al maar snel nieuwe gemaakt. Niet simpel met een loopneus 😉. 2 ’oude’ kom ik nog tegen en beide zegde dat ik beter naar een dokter zou gaan. Ja, hoor. En dan pillen krijgen waar je tam van kunt worden. NEE, dus. In het begin van de trip van vandaag school er iemand mij voorbij, ok, ik was trager, maar hij was sneller 45min later had ik een stop nodig en hij ’Antonio’ uit noord italie, rechter voet in windels met een teensleffer aan. Hij ging juist vertekken en al hinkelend de trap af. Ik m’n neus leeggetankt, vloeistof niveau bijgetankt door thee met honing, helaas geen stroh. Hop, volgende stage. I’ kom uiteraard Antonio terug tegen. Ik zie dat hij de pijn aan het wegbijten is en vraag hem of hij graag wat gezeldschap zou hebben. Noem het een moraal boost. Hij kijkt me aan en zegt; ’er hebben al 10-tallen mensen voorbij gestoken en niemand heeft iets gezegd, laat staan hulp aangeboden, waarom zou jij dat doen?’. ’ik help graag mensen’. Dit maal was het eigenlijk meer om mij te helpen. Want ik weet dat als ik alleen stap stilletjes aan terug in m’n eigen ritme stap, en dat was vandaag niet can doen. Ik vraag hem;’waarom neem je geen taxi?’. ’Taxi? Nee ik wandel de Camino, en zeker niet in een taxi. Hij had al een albuerge gecontacteerd.in hetvolgende dorp, een beetje omweg voor mij, maar hij kon de hulp meer gebruiken. Er was daar ook een farmacia in de buurt, dus dat kwam wel goed. Voor we het besefte, door veel te praten, kwamen we aan z’n slaapplaats. Ik vroeg hem om even te gaan checken of alles daar in order was. Antonio kwam een minuutje later terug naar buiten, alles OK. Hij wou me de hand schudden, maar ik zei dat het niet aangewezen was met m’n verkoudheid, dus een elleboog bump. ’you are such a nice man, thx you so much’. Ikke terug wat ’power’ en terug naar de Camino. De moed zakte diep in m’n schoenen bij het bord naar de stad waar het hotel was. Maar gaan met die banaan. Lettering en figuurlijk. Ik had nog een banaan in m’n rugzak. Ik in survival modus. In de volle zon, niet nadenken, doen. Dat waren 2h waarvan ik me weinig herinner, of niet wil.
Ik kom aan het hotel/albergue. Door een slaapzaal met 48 pilgrims, naar beneden in m’n eigen kamertje, douchke en voor het eten even shut eye. 1h30 later gaat het alarm van m’n gsm. Ik noem het zeker nu geen smartphone, want ik vond het niet zo slim van hem. Menuutje van 14euro. Sla, gazpacho,paella en een ijsje. Ik wist op voorhand dat de sla teveel pijn ging doen in m’n keel, dus niet laten komen. De soep, goed, de paella half, ijsje deed goed. Ik neem afscheid van de groep, ze listen allemaal wel waarom. Ik kruip bedje in om verslag te typen. M’n oogjes vonden van niet. Dus slaapjes doen. 10h later wakker geworden, want ontbijtje wachtte op mij.
2025/09/08 : Mansilla De Las Mulas – Leon
Als een speer.
Km : (20) – 24,6
Stp : 31245 – tot: 0,77mio
↑ : (124m) – 122m
↓ : (88m) – 90m
Est : (5h) – 4h
Verslag :
’Ja, m’n benen waren goed,Ja, Ja. Ik heb ze dan ook gebruikt, Ja, Ja, heu, misschien had ik, Ja, heu, laat me zeggen nog heu, een tandje kunnen bijsteken, maar Ja, heu, ’t was niet nodig, Ja, ik heb die benen morgen, heu, Ja, ik heb die benen morgen ook nog nodig.’ (TB).
Gisteren avond pilgrims menu voor 17euro. Asperges met sla, kip (heel mals) met frietje en geroosterde paprika, een flan en een cerveca.
Vroeg uit de veren, ontbijt om 7h. In de planning stond 7h30 beginen stappen, vroeg in Leon, grote stad, dus het een en het ander te zien. Ik had duidelijk geen rekening gehouden met Julie. Schotse camino-vriendin van enkele miles buiten Glosgow. Als Julie begint te vertellen over de geschiedenis van Schotland, wordt er niet meer aan tijd gedacht. Ze brengt het op zo’n manier dat je haast zou geloven dat ze erbij was. Echt TOP. Dus alles een uurtje uitstellen doe ik met alle plezier. Ook over Loch loomont en rosswel…
Gisteren avond nog met een koppel gesproken vanuit New Zealand. 2 jaar geleden hebben ze de Camino gedaan van st.jean tot in Burgos. Dit jaar van Burgos naar Leon en binnen 2 jaar van Leon naar Santiago. Een beetje als de Eifelsteig doen, maar dan met telkens 2 x 23h op de vlieger!!!
Terug naar vandaag. Dus later vertrokken en eerste bar overgeslagen, het was teslotte nog geen 9h30, en ik moest wat tijd inhalen. De 2de bar wel aangedaan, niet voor de bar, maar voor hun toilet. Uit beleefdheid een melk met koffie gedronken. Letche con coffee.
De 3de bar, op 2/3de van de trip even langer gebleven om een zumo en een donut te verorberen. Eigenlijk gewoon omdat ik tijd had en het zonnetje erdoor kwam.
2 mede caminianen uit de VS kwamen me vervoegen, eten een tonijn broodje en we vertrekken samen naar Leon. Na 10 min zeg ik; ’boeienios cayminios’ ( dat was mijn interpretatie van hoe het zou klinken in het Texaans). Lachen en ik geef gas met m’n rechtervoet, ook m’n linker en ik weg.
Leon is nu al te zien in de verte. Een planeet groter dan de dorpjes waar we de laatste weken hebben overnacht. ( Burgos buiten beschouwing genomen).
Ik weet uit ondervinding dat de juiste weg naar m’n hotel is eerst het zoeken naar de grootste kerk, in dit geval de ’Cadedral de Leon’. En Google maps.
Gevonden en ligt op 20m van de Camino, dus morgen direct kunnen vertrekken. Ook omdat velen hier een rustdag inlassen.
Prachtige kamer en een enorme badkamer, in dit geval een bad zaal. Een Carrefour achter de hoek, open tot 21h30. Dus m’n punt paprika, deo, misschien een nieuw schriftje, …
Ik ga wel niet wachten tot 21h30, dan lig ik al in m’n bedje. Even een douchke pakken, met een heel lange echo, propere kleedjes aan en via de winkelwandelstraat naar ’el cadedral’.
Nu, de Meir in Antwerpen, kan druk zijn. Maar de winkelwandelstraat hier is 6 keer drukker. Over koppen lopen is hier toegelaten. En na 21 dagen wandelen en in rustige dorpjes verblijven is dit even aanpassen. Zoals gezegd hebben veel mede-caminianen hier een rustdag, ik ben blij dat ik morgen terug naar de rust kan gaan.
Behave natuurlijk voor het hotel, het 2de beste tot hiertoe.
Ik zit nu m’n verslag te schrijven, ja, schrijven (Ik zit niet graag in het openbaar met m’n pad) aan de voet van cathedral de Leon uit de zon en de wind. Het eerste omdat ik vanochtend heb vergeten te smeren en al genoeg zon heb gehad, het tweede omdat ik wat keelpijn heb door de air-co van vorig hotel. Maar het is hier zeker en vast goed vertoeven, mede door de cerveca en de gratis olijfjes. Anderen moeten betalen, ik blijkbaar niet.
Om even het formaat van de stad te schetsen. In de vorige dorpjes, max 2 hotels, 1 bar en 1 resto. Hier, in Leon, 70+ hotels, 240 bars en rond de 70 restos….
De grootste reenen hiervoor is dat er een rijke geschiedenis is en dat Leon een ’hub’ is voor de Camino. Mensjes stoppen hier en gaan naar huis, andere mensjes starten hier hun Camino, watjes 😉. Er is hier ean ook een groot vliegveld in de buurt. Ik mag m’n 2 pollekes kussen (hier niet in het openbaar) ik eigenlijk nog geen fysieke klachten heb gehad, geen blaren, geen spierpijn, ok, ’s morgens de eerste 50m wel, maar dat is thuis ook. Enkel de laatste dagen heb ik een pijntje aan m’n linker schouderblad, onderaan. Misschien iets met m’n rugzak?
Ik had m’n slijpschijf al boven gehaald, maar toen merkte ik dat ’m’n’ wandelstokken verschoven waren en tussen rugriem en mij kwamen te zitten. Dus ik hoop dat het morgen opgelost is.. het zou ook kunnen liggen aan het gewicht van de slijpschijf.?
Ja, ja, het verslag is lang omdat ik tijd heb, en ik zit hier goed.
Wat mij opgevallen is sinds ik in spanje ben, en vooral nu vanuit m’n observatie plaats dat er veel, veel dikke mensen zijn, zelfs meer dan in belgistan. Als ik zeg dik, dan bedoel ik te dik. 3 tot 5 maal hun breedte, maar dan naar voor.
Ik ga stoppen met met de volgende coordinaten; 42*35’40,5’’ N – 5*34’49,6’’W.
Slaap ze, ik ga dat straks ook doen 😉
2025/09/07 : El Burgo Ranero – Mansilla De Las Mulas
De zotte man van de ezel,
Km : (19) – 23,1
Stp :
↑ : (12m) – 14
↓ : (92m) – 94
Est : (5h) 4h15
Verslag :
Hotel niet het beste. De douche was eerder een lek dan een douche.
Vroeg vertrokken naar ’mansilla de las mulos’. (Zie inleiding). Misschien niet de juiste vertaling, maar in de buurt.
Nog donker, maar mijn tempo niet 😉. Mooie zons op en dito wandeling. Weliswaar een stuk naast een drukke baan. Zeker 1 auto iedere 45min. Zelfs drukker dan pbl.
Dus eerste 13km in 2h10. Zumo de naranja, choco broodje, maw 15min break. Er staat een te harde wind en het zonnetje ontbreekt.
Gisteren was er nog een dispuut aan de tafel ik zei ; ’18,9km’ iemand anders ’19,1km’. Ikke ’jullie doen maar 12,5 (wel miles).
Dus 1h20 later aan het hotel. Eigenlijk nog te vroeg om in te checken, maar iets met liefde een mat en knijpen.
Mooie kamer, een douche die werkt, dus het dorp verkennen, waar eten vanavond en het aanknopingspunt met de Camino morgen.
Tijd voor een cerveca en de mede caminianen komen binnen. Praten tot het bijna tijd is om te eten.
Wel vreemd om te slapen in een dorp met de naam ’de zotte man van de ezel’ in een hotel ’de kaas van het sportpaleis’, ’la casa de los soportalis’.
Korte dag, dus kort verslag.
Type jullie morgen de rest.
Slaap ze.
2025/09/06 : Sahagun – El Burgo Ranero
Stil, pragtige dag (afrkaans voor; mooie, prachtige dag)
Km : (18) – 24,3
Stp : 31418 – tot: 0,712 mio
↑ : (82m) – 85m
↓ : (32m) – 33m
Est : 5h – 4h30
Verslag :
Ontbijtje goed, de groep was weer samen. Maar minder luidt dan gisteren avond.
Ik verrek vroeg’ maar niet voor de groep afscheid neemt van onze twee ierse caminianen, ze vertrekken vandaag terug naar huis, via Madrid.
8h00, rechts, rechts en we zitten op de Camino. Voorbij 4 kerken, nog 17,9 km te gaan, heel zacht omhoog. Veel platanen langs de weg die voor schaduw zorgen.
Er wandelen nog 4 vroege caminianen voor me, netjes naast elkaar. Ik herken enkele rugzakken en hoor ze amerikaans praten. Dus ik, al een beetje opgewarmt, steek ze voorbij, ik zeg ’morning yoall, en word begroet met; ’hey, Tom, how are you doing today.’ Ikke, Like always, step by step.
Een mooie route. Als ik aan dit tempo blijf doorgaan, ben ik in het volgende hotel rond11h30. Dus bij de eerste, en enige bar, een pak voorbij de helft, beslis ik om een uurtje break te houden. Cafe con letche, een choco broodje en (ik ben gestopt met sinaasappelsap te drinken, ik drink nu zumo de naranja, ook niet slecht 😉).
Dus eigenlijk een 2de ontbijt.
In de bar, ik zit wel buiten, spelen ze muziek van de jaren 70. Zo alla Frank Sinatra, dus zeke4 nog even blijven, no hurry.
New-york, new-york. The boys are back from Napoli, he mambo. Life could be a dream, sweer heart, shiboem, shiboem. Yesterday, o I believe in yesterday. Pretty woman. She’s always a woman to me. Girl from epanima.Hang on Suzy. Met andere woorde; ’you got the picture’.
Vanmiddag tot 30gr, vanaf morgen kouder. Ik heb al wat fotootjes getrokken, niet vanaf de Camino, maar van een stukje off-road. Zie foto van de brug vandaag. Caminianen kijken me dan vol ongeloof aan en stappen gewoon door. Pech voor hen.
Ik zit en uurtje op het terras en de eerste caminianen komen eraan. M’N schotse camino vriendin komt er ook aan, dus nog even blijven praten. Na 1h30 op het terras vertrekken we voor het laatste stukje. Om 1h30 bereik ik het hotel, geen hoogvlieger, maar goed.genoeg om te eten en slàapjes te doen. Het inte4net is zo traag dat ik geen foto’s kan doorsturen, dacht ik. Maar het paswoord v1n de manager was zo zwak, dat de foto’s nu al op de web stàn, thx, Peet.
Morgen de laatste rustige dag, dan gaan we km’s vreten. Overmorgen in Leon, nemen we, zij het tijdelijk, afscheid van enkele mede-caminianen. Ze nemen een rustdag, en zullen in Santiago aankomen op 23 September. Ik ben er dan ook nog tot 7h ’s avonds. Dan taxi naar de luchthaven. Dus ik zal ee zeker nog wel terug zien.
Goei nag en slaap lekker. Kyle na die maan. Dit zal rooi word.
(Vraag me niet waarom ik aanmeld en afield in’t Afrikaans. Mss door een gesprek hier op camino???)
(Misschien meer fouten in de tekst, maar moet snel zijn voor manager merkt dat ik zijn account bezig ben 😉
2025/09/05 : Calzadilla De La Cueza – Sahagun
Mijn stappers zien eruit als Springfield; ’Dusty’.
Km : (28) – 26’7
Stp : 32887 – tot: 0,68 mio
↑ : 132m – 141m
↓ : 159m – 163m
Est : (7h) – 5h
Verslag :
Gisteren avond een pilgrims maaltijd. 13euro voor pasta met tonijn en tomatensaus, gehaktballen met bruine saus, (zoals stoofvlees, maar met ballen), appeltaart met room en een drankje. Buikje vol en een goei deal.
Komt er een groep mountenbikersters aangereden. Eentje had iets aan haar fiets. Eentje van de troep zegt; ’I which MacGyver was here’. Challenge taken.
Ik kijk even, rugzak open en Colson bandjes doen hun ding. ’you are a real MacGyver’. Terug naar vanochtend.
Een ontbijt buffet. Met alles erop een eraan. Ik ga eens buiten voelen, koud, maar sterren, dus straks warm.
Ik wandel het eerste dorpje binnen, noodgedwongen naar een bar, niet voor de bar, maar voor het toilet. Er wordt achter mij geroepen; ’hey, MacGijver from Belgium’. Lachen dus.
Na de pitstop wandelen we op een small pad (zie foto’s), Genista hispanica, Spaanse brem,Spanish broom, prachtig. Hoe moet het eruit zien als alles in bloei staat…
2de bar, en halfweg, dus stempel halen en een fruitsap drinken. Wat kan vers appelsiensap toch lekker zijn. Ligt het aan de appelsienen, of het drinken in het zonnetje, of de ’no worries frame of mind’? Of een combinatie. De officials half van de Camino komen we naar het vandaag tegen. Alle, hop nar devolgende bar. ’t is 11h30, dus tijd voor een stuk tortilla, een smoothy (ananas, cocosnoot en banaan). Nog 5km te gaan. Haha, dat rijmt. Er zijn 2 ligzetels. 2 franse damens trekken ze in de zon en nemen elk een foto van de andere in de ligstoel. Dus ik stel even voor dat ik een foto zal trekken, als ze beiden in de ligstoel liggen. Waarom ook niet? Ik vind de mountain bikers leuk. Ze stoppen regelmatig aan een bar’ niet alleen om zichzelf op te l1den, maar ook hun fiets….
Wijlen weer op weg, dus ik rond 2h aan het hotel. OK, dus niet, een toilet bezoek zit er weer aan te komen, dus de laatste bar moet er oo’ aan geloven. Moesten ze nu net geen verse pasta met verse pesto hebben zekers. Wel 15min wachten. De pasta was het wachten meer dan waard.
Ik moet wel even melden dat dit een van de mooiste trips op deze Camino is. Ik b3gin me echt ontspannen te voelen tussen m’n mede caminianen.
O ja, les: nooit op blote voeten door een hotelkamer stappen. Kleine rechterteen weet van meespreken. Poot van het bed is de boosdoener.
De taxi diensten doen hier gouden zaken. Vele caminioten zorgen dat ze hun 2de stempel hebben en nemen dan de taxi naar het hotel. Ik zal tenminste kunnen zeggen dat ik hem helemaal heb gewandeld. We basement de ’halfway marker’ en kort nadien in het hotel. Er zitten enkele mede caminianen op het terras, dus aanschuiven.
We blijven praten tot aan het avondeten, eten en blijven napraten. 9h30 begint iedereen naar hun bedje te verlangen, maar ik moet dit verslag nog afronden.
Weer eens een pilgrims maaltijd met alles erop en eraan voor 17euro.
Toodles en tot morgen. Korte tocht.
2025/09/04 : Carrion De Los Condes – Calzadilla De La Cueza
Speedy Gonzales.
Km : (20) – 22,2
Stp : 24896 – tot: 0,65 mio
↑ : (104m) – 100m
↓ : (55m) – 53m
Est : (6h) – 4h
Verslag :
Gisterenavond een ramp om iets te vinden om te eten. Alles gaat pas open om 8h. En om 8h01 zit alles stopvol. Het enige waar ik zin in had was lamskotteletjes, maar voor 24euro en in een stampvolle zaal, neje. Je kon zelfs het lawaai horen aan de andere kant van de straat. Er was nog een supermarkt open, dus zelf maar een slaatje maken. Vanochtend, ontbijtje, nen crocas signioras, met meer kaas dan crocas.
7h30 de deur uit, naar links en we zitten op de Camino. De route van vandaag is plat, hier en daar een beetje naar boven. (Enkel te merken door het gevoel in de benen). Dus stappen maar. Na een half uurtje kom ok aan een food-truck. Het is nog te vroeg, dus laat ik die links liggen. De eigenaar van de truck weet dat ook wel maar komt met z’n gsm even nar me en zegt; ’3,9km further, you’ll see this, don’t stop. Go 600m further and you will see this, much better’ op de foto zag het er iig beter uit. Dus verder.
Onderweg wordt er aan m’n rugzak getrokken, jaja, de Ozzie guy 😉. Top kerel. Na 5 min praten nemen we afscheid en hij gaat er tandoori als een speer. Ja, hij doet er 6,2km/h.
4km verder komen we bij de eerste food-truck. Er staat een generator veel lawaai te maken, dus naar devolgende. 2 omgebouwde zee containers, eentje voor de bar, en de andere als overdekte patio.
Tussenin staan stoelen en tafels. M’n australische camino-vriendin zit daar met haar Camino vriendin, die trouwens vandaag jarig is. Ik word uitgenodigd om aan te schuiven. De verjaardag wordt uitbundig gevierdt met zang en lach. Ze vertrekken terwijl ik nog geniet van melk en cake. We komen elkaar wel terug tegen, straks. Ik krijg nog een ’shot’ appelsiensap. Reden, ze hebben een toestel dat steeds 1l vers appelsiensap spuwt. Maar na een half uur vinden ze het niet meer vers, dys gratis. Zodanig dat devolgende plant voor vers vragt, krijgt hij vers.
Ik stap verder aan mijn tempo en vervoeg me bij de jarige, verlaag m’n tempo, anders te vroeg binnen.
Mede door het trager stappen kom ik aan in het hotel rond 11h30. Inchecken pas om 12h30, dus cerveca en nootjes, kortom nagenieten van de snelste wandeling van de Camino.
Vanaf nu kunnen we het niet meer zeggen. Op 200m van het hotel 3 resto’s, dat komt goed.
Ik wandel door het dorp, weer eens te warm denk ik, want ik zie manneke pis. (Zie foto)
Ik besef ook dat ik, na ik terug eens over de meir wandel, regelmatig ga zeggen; ’buen camino’ 😉
Slaap ze. (Maar zachtjes hè)
2025/09/03 : Fromista – Carrion De Los Condes
Goede more,
Km : (20) – 26,1
Stp : 33158 – tot: 0.63 mio
↑ : (104m) – ’t zal niet veel schillen, vergeten te resetten.
↓ : (55m) – idem
Est : (6h) – 4h45
Verslag :
Na wat rondlopen in het dorp een pilgrims resto gevonden. 18euro voor een warme, lekkere knoflooksoep, een gemarineerde forel met vanalles, een flan en een cerveca. Vandaag een rustige wandeling van 20km. Weinig up en nog minder down. Dus rustig aan 😉.
Het hotel is het eerste waarvan ik zeg, ok, nog een nachtje, maar we moeten verder. Echt super, heel zen.
Gisteren avond nog lang aan het praten (zeveren) geweest met onzen groep caminioten. 4 talen in 1 zin en elkander uitlachen, soms terecht 😉. Maar het belangrijkste is dat we gelachen hebben, en veel.
Dan komt onvermijdelijk de hamvraag, waarom? Ik dacht eerst, oeps, maar dan ’voert’ gooi het in de groep. Iedereen werd muisstil tot m’n verhaal gedaan was. Iedereen stond in stilte op voor een groeps knuf.
Mooi moment.
Sommigen zeiden dat ze ook op 21 September in Santi zullen zijn en we symbolich de knuf nog eens zullen overdoen. Denk niet dat ik dat zou aankunnen, maar waarom niet?
Alee, vandaag. Vroeg uit de veren, buiten de temp voelen, frisjes, maar beter dan gisteren. Naar het schijnt gaat het een pak warmer worden, dus ’s morgens tempo maken. Bijna vlakke wandeling, dus lage schoenen nog eens aan doen. Lekker ontbijt en ik vroeg honing voor m’n thee en graantjes. Vers van de ’beehive’. Muesli met verse yohurt, honing en banaan. Doen we vanmiddag een extra cerveca, anders worden we te gezond 😉. Er zat misscien iers in m’n thee, want na een half uurtje zie ik de eifel toren. (zie foto) Anna die juist naast me liep, kwam niet bij van het lachen. Na 14,7 km neem even een break. Eigenlijk alleen maar om een bezoekje te brengen aan het toilet, maar de verse olijfjes riepen naar me, gevolgd door een patatsla met erwtjes, pekes en nog vanalles. Ik denk even; ’ ’t is al lang geleden dat ik een glas melk heb gedronken’ misschien een rare combinatie, maar wel lekker. Een vader en dochter vertrekken en laten een water fles staan, zo eentje uit metaal met een schroefdop waar een gat in is om met een musketon te dragen. Garcon over z’n toeren, maar ik weet dat als ik ze niet Inhaal voor het dorp, ik ze later wel tegen het lijf zal lopen.
Dus fles in de rugzak en rond 14h netjes teruggegeven. Ik heb het gedaan gekregen om 5,54km/h gemiddeld te stappen, dus rond 12h aan het hotel. Ook zit ik over de 0.6 mio stappen, niet veel als je bedenkt dat het eigenlijk maar 0.3 mio per been is. Het hotel in Carrion de la Candes (CdlC) met 6 kerken. Mooi, simpel, dus ok. Even het dorp verkennen, een winkel zoeken want m’n mede caminianen eten gvd al m’n pistachio noten op. Ik moet ook een punt paprika hebben voor morgen onderweg.
Waar vanavond eten is nog een groot ?.
Allee, tot morgen. Slaap ze.
2025/09/02 : Castrojeriz – Fromista
Baie steil (suid afrikaans).
Km : (24,6) – 32,7
Stp : 41428 – tot: 0,59 mio
↑ : (222m) – 230
↓ : (234m) – 242
Est : 6h – 5h45
Verslag :
Opstaan, inpakken, wasjes,…. Ik ga even buiten voelen naar de temperatuur ik was snel terug binnen. Ik was even vergeten dat we in de bergen zitten. Ik vraag aan de eigenaar naar het lokale weerbericht. Hij drukt op een knopje achter de bar; ’Elisa, een dat ik denk dat begon met Como, en eindigde op grazias, de rest ontging me totaal. Een stem antwoordt in dezelfde taal. OK, ’t ochtend en ik nog niet echt wakker. De eigenaar vertaald het I ’t engels. ’Now 9gr, max today 25gr partly clouded and no rain’. Blijkt zoiets te zijn als Suri. Ik word te oud voor zoiets 😉.
Die 9gr had ik dus algevoeld, maar met de klim te gaan, niet al te warm aankleden.
En inderdaad, Baie steil. Een bordje duidt aan 12%, dat was om niemand af te schrikken. 14% had nauwkeuriger geweest. Maar zoals het spreekwoord zegt; ’what goes up, must come down’, dus tandjes bijten. Bovenaan aangekomen, draai ik me om, steek m’n handen in de lucht en maak een sprongetje. M’n Camino friendjes, die blijkbaar al vroeger vertrokken waren, roepen; ’Tommeke Rocky’. Ja, we beginnen een hechte band te vormen. Vraagt iemand aan mij; ’how is it going?’. Het enige dat er bij mij uit kon komen was; ’give me a minute, then ask me again’.
Het volgende stuk is ’down-hill’, mijnen meug. Het wordt iets platter en een van m’n mede caminianen gaat wat trager dan ik, maar heeft blijkbaar ook last van de spiertjes. Dus ik zet m’n cruise control een paar stapjes trager en we praten over koetjes en kalfjes. Zij uit het oude oost duitsland, heeft de muur zien vallen, dus verhalen van ’way back’.
Gisteren avond zatten we, na het eten nog na te praten, met mensjes uit de USA, mensjes uit japan, mensjes uit ierland, mensjes uit Ausralie. Sommige zinnen waren in vier talen, maakte niet uit, we hebben goed met elkaar gelachen, soms terecht, maar met een glimlach naar bed. Terug naar vandaag.
Dus al pratend naar de eerste stop. De spanjaarden zetten graag een ’s’ na bijna ieder woord. Maar, de eerste stop was in het stadje ’la vega’???
Gazpacho en appelsiensap, kwestie om m’n tomaatjes bin̈en te krijgen. De teller staat nu op bijna halfweg. Ik ga terug nar m’n 5,4 en na een halfuurtje ben ik bij Steve en Daisy. Hun tempo ligt rond de 5,2, dus ik denk, even daar bij blijven, tempo dempen. Leuke babbel, even bijtanken in het volgende dorpje. Het blijkt dat we vanavond in hetzelfde hotel overnachten. Dus morgen vroeg samen ontbijten. Als ze me maar gerust laten.
We komen samen aanin het hotel, en wat voor een. Het noemt ecohotel en nog iets…
We kwamen binnen en waren meteen zen. Prachtig is het enige dat ik erover kan vertellen.
Ik zit dit verslag te schrijven in een prachtige tuin, naast een klein zwembad, in de schaduw van een paraplu, met olijfjes. Naast de ontbijt ruimte is een toog, maar de gasten moeten maar zelf achter de toog gaan, nemen wat ze willen en op een lijstje aanduiden wat je hebt genomen… Als je vuil goed hebt, gewoon afgeven, ze wassen het en ze progeny get buiten, morgen vroeg opgeplooit in uw kamer.
Kortom zalig.
Rest mij enkel sebiet naar een resto te stappen, eten, stappen en nog naar een aflevering van Richard Attenborough te kijken. Ik heb nooit geweten dat hij zo goed spaans kon 😉.
Slaap lekker en sie you more. (SA)
2025/09/01 : Hornillos Del Camino – Castrojeriz
Hey teacher, leave them kids alone (P F)
Km : (20,5) – 25,7
Stp : 33311 – tot: 0,55 mio
↑ : (156m) – 167m
↓ : (186m) – 192m
Est : (6h) – 4h45
Verslag :
Vanochtend een keurig ontbijt. En met de eigenaar de het eerste Camino kruispunt. Gisteren avond eten in het hotel, bonensoep, varkenslapjes, flan, een echt avondmaal voor een peligrino.
Dan nog een uurtje zitten babbelen met 2×2 Amerikanen (but het zuiden) en 1 schotse vrouw. De een al wat beter te verstaan dan de andere. Ik praat even met de eigenaar of hij die troep morgen vroeg ook wil meenemen, anders moesten ze wachten tot 9h voor een taxi. Zogezegd, zo gezegd en ook gedaan.
Eerste en enige stopplaats is ’hontanas’, Latijnse naam is fantana en betekend fontein. Vreemd, wat dit is het eerste dorpje dat we door gaan waar geen fontein is.
Starten op de Camino doen we rond 8h. In hontanas (10h), net voorbij de helft, neem ik een appelsiensap en een choco brood, een broodje kon je het niet noemen. (Zeg nooit banaan tegen …).
Ik betaal met klein geld (stukken), want die wegen te zwaar. De persoon achter ’den toog’ bekijkt de 2euro stukken, ik werd al bang dat het misschien valse waren. ’I can’t accept those, these are rare coins, much more valuable than 2euro’s’ look it up on the internet’. Dus die hou ik nog wel even bij tot thuis.
Is het dan toch waar? Als je eèn goede daad doet, vindt het altijd z’n weg terug?
Ik blijf daar een uurtje zitten, anders ben ik om 12h al in het hotel. Het is een prachtig terras met mooi groen gras. Zonnetje schijnt, er staat wel een koud briesje, dus smeren is de boodschap. We zetten onze weg verder. Dalen tot we in Castrojeriz zijn. Ik stop even aan de ruine van de kerk van St Anton. Niet uit Tirol. Een half uurtje later in het hotel. Mooi tuinterras, dat ik tijdelijk insight als ’persburea’. Ik’kan hier vanavond ook eten, keuze uit 4 menu’s. Voor de rest is er in het dorp weinig te beleven.
De wandeling van morgen heeft een plus punt en een min punt;
Het pluspunt: ’A unique and unforgettable stage for those who enjoy silence, solitude and never ending fields’ YES.
Het minpunt: ’An elevation gain of 145m in 1,7km’ Pffff 😉
Het is maar 24,6km.
I’ĺl be back 😉
